در این لیست پروژه هایی متعلق به طراحان مشهوری هم چون: "زها حدید"، "رنزو پیانو"، "نورمن فاستر" و چند استودیوی طراحی نام آشنا به چشم می خورد. اما در صدر این لیست ساختمانی قرار گرفت که در ابتدای سال 2011 توانست سر و صدای زیادی به پا کند و نام طراحان و معمارانش را بر سر زبان ها بیندازد.

در شهر لیون فرانسه و در کنار رود سن، ساختمانی قرار گرفته که با دو سوراخ بزرگ در نما توانسته نگاه های بسیاری را به خود جلب کند. در نگاه اول شاید این پروژه قدری غیر معمول به نظر برسد و بیشتر شبیه به فیلم‏های علمی تخیلی. اما حالا با تکمیل شدن این ساختمان آن طور که پیداست حسابی مورد توجه قرار گرفته و تحسین های بسیاری را برای معمارانش به همراه آورده. دو معمار اهل پاریس به نام های دومنیک ژاکوب و برندان مک فارلین.
مکعب نارنجی با زیر بنایی در حدود 6300 متر مربع و با ابعاد 29×33 متر با ارائه طرحی از سوی دفتر طراحی "Jakob + MacFarlane " در سال 2005 متولد شد و روند ساخت آن در سال 2011 پایان یافت. با توجه به این نکته که این ساختمان در منطقه صنعتی شهر واقع شده، رنگ نارنجی می تواند در نگاه اول همان اثر توجه بخشی را با کاربرد معمول این رنگ برای این مناطق با خود به همراه داشته باشد. اما نگاه و تفکر مک فارلن در خصوص انتخاب رنگ نکته دیگری را هم شامل می شود: "ما از همان ابتدا متوجه اثر تغییرات محیط توسط رنگ برای این منطقه بودیم و با این انتخاب انرژی جدیدی را به این منطقه افسرده شهر تزریق کردیم."

دو طبقه پایینی ساختمان کاربری فرهنگی و طبقات بالا اختصاص به دفاتر اداری دارد. یک وُید یا سوراخ در محل ورودی ساختمان قرار گرفته و وُید بزرگتر همان طور که در عکس ها هم پیداست در یال کناری این مکعب واقع شده. اما به جز ظاهر عجیب و غریب، این سوراخ بزرگتر با خود ویژگی دیگری را نیز به همراه آورده و آن طور که آقای مک فارلن توضیح می دهد: "باعث تعامل فضای داخلی ساختمان و رودخانه کناری این مجموعه از جنبه تامین نور و چشم انداز می شود." و احتمالا در بالکنی که در داخل آن طراحی شده، کارمندان می توانند تجدید قوایی کرده و از منظره بیرونی لذت ببرند

اما ایده پیدایش این طرح با این وُیدها و سوراخ ها در نمای ساختمان هم در نوع خود جالب توجه است. یکی از شروطی که برای طراحی این ساختمان از سوی هیات برگزاری تعیین شده بود، تصریح بر عدم استفاده از کل فضایی است که ساختمان بر آن واقع شده است. با این شرط طراحان باید به فکر استفاده از فضاهایی تهی یا منفی در نمای ساختمان می بودند.
شاید در موارد معمول معماران از طراحی های متداول برای رفع این محدودیت ها استفاده کنند اما حالا با به ثمر نشستن تلاش های این دو معمار می توان شاهد آن بود که چطور یک فرد متفکر می تواند از یک محدودیت، نهایت استفاده را ببرد و آن را تبدیل به یک فرصت کند. و حالا مکعب نارنجی این شانس را دارد که به عنوان نماد جدیدی برای شهر لیون شناخته بشود.