نمی توان تاریخ دقیقی برای پیدایش هنرهای رزمی ذکر کرد. اما می توان تصور کرد که اگر هنرهای رزمی را مجموعه مهارت هایی جهت افزایش توانایی های بشر برای دفاع از خود درنظر بگیریم قدمت آن با قدمت تاریخ برابری می کند. با این حال پیدایش این هنرها به آن شکلی که ما امروز می شناسیم را به چندهزار سال قبل و معبد شائولین واقع در چین منتسب می کنند. هنرهای رزمی ارتباط عمیقی با تفکرات، مذهب و فرهنگ شرق داشته و در کنار افزایش مهارت های جسمی به رشد روحی و معنوی هنرجویان نیز می پردازد. البته امروزه ما بیشتر با ورزش های رزمی روبرو هستیم که در حقیقت شکل ساده شده ای از هنرهای رزمی هستند و در اکثر آنها خصوصا در رشته های رقابتی آنچنان اثری از آن بخش معنوی به چشم نمی خورد. هم هنرهای رزمی و هم ورزش های رزمی به علت فواید بیشمار خصوصا تاثیر بر سلامت جسمانی، افزایش اعتماد به نفس و خودباوری و... از محبوبیت زیادی در دنیا برخوردارند. هنرهای رزمی را معمولا به دو دسته هنرهای رزمی سخت یا بیرونی، و هنرهای رزمی نرم یا درونی تقسیم می کنند                                                                                     هنرهای رزمی سخت یا بیرونی 

در این دسته از هنرهای رزمی بیشتر به جنبه بیرونی و فیزیکی هنرجو توجه شده و به روی افزایش قدرت جسمی تاکید می شود.

از جمله این رشته ها می توان به جوجیتسو، موی تای، کیک بوکسینگ، نینجوتسو، کاراته, کیوکوشین و ... اشاره کرد.                             هنرهای رزمی نرم یا درونی 

در این دسته از هنرهای رزمی بیشتر به پرورش و در اختیار گرفتن نیروهای درونی که به نیروی چی معروف است و گفته می شود از نقطه‌ای به نام تان تین سر چشمه گرفته و در تمام بدن پخش می‌شود تاکید می شود. برخی از هنرهای رزمی چینی مثل تای چی از این دسته از هنرهای رزمی هستند. البته باید توجه داشت که در اکثر هنرهای رزمی هم به جنبه بیرونی و هم به جنبه درونی توجه می شود اما تاکید سبک های مختلف بر یکی از این دو باعث بوجود آمدن این تقسیم بندی شده است.                                             هنرهای رزمی ترکیبی 

این روزها از هنرهای رزمی ترکیبی یا MMA هم بسیار می شنویم. MMA مخفف عبارت "Mixed Martial Arts" است که در فارسی به «هنرهای رزمی ترکیبی» ترجمه و به همین عنوان رایج شده است. درواقع تفکر ترکیب هنرهای رزمی و تکنیک های مختلف آنها با هم، سابقه ی دیرینه ای دارد. اکثر اساتید کهن هنرهای رزمی به خوبی به مزایای مطالعه هنرهای رزمی گوناگون و کامل تر کردن تکنیک های سبک خودشان از این طریق آگاه بودند. در عصر حاضر هم می توان گفت این تفکر(ترکیب رشته های مختلف رزمی) بین سالهای 1960 تا 1970 توسط بروس لی گسترش پیدا کرد. همانطور که اشاره شد، این تفکر ایده ی جدیدی نیست و اگرچه حاصل آن از لحاظ معنی و مفهوم همان MMA است، اما تا به حال کمتر از این عنوان برای آن استفاده شده است. درمقابل، چیزی که امروزه به آن می گوییم MMA ، مجموعه مسابقاتی است که در آنها از تکنیک های مختلف هنرهای رزمی استفاده می کنند. درواقع تعریف دیگری که می توان برای MMA ارائه کرد، ترکیب کردن قوانین مسابقات(که البته خود به خود مخلوط کردن تکنیک ها را هم شامل می شود) متفاوت رزمی با هم است. برای مثال در مسابقات« تکواندو» گلاویز شدن با حریف ممنوع است، برعکس در «جودو» مشت و لگد زدن مجاز نمی باشد، حالا اگر محدودیت های قوانین این دو رشته را بگذاریم کنار و تکنیک هایشان را با هم ترکیب کنیم، حاصل کار می شود مسابقاتی که در آن هم مشت و لگد و هم تکنیک های گلاویزی و خاک مجاز است؛ چیزی تقریبا شبیه به همان مسابقاتی که به آن می گویند MMA ! خلاصه اینکه امروزه وقتی گفته می شود MMA، مقصود عموما مسابقاتی که با حداقل محدودیت ها برگزار و تقریبا استفاده از بیشتر تکنیک ها در آن آزاد است. این مسابقات عموما بر روی یک سکوی هشت ضلعی که دور آن با توری های فلزی پوشیده شده است برگزار می شوند. باید به این نکته هم توجه کرد که MMA اگرچه از لحاظ تکنیکی پیوند ناگسستنی با هنرهای رزمی دارد اما با فلسفه هنرهای رزمی فاصله زیادی دارد و خیلی از اساتید هنرهای رزمی با توجه به خشونت موجود در این مسابقات، آن را تایید نمی کنند. مسابقات MMA چند سالی است با توجه به رسانه ای شدن طرفدران زیادی پیدا کرده است. از بزرگترین برگزارکنندگان این مسابقات می توان به تشکیلات UFC اشاره کرد که مرکز آن در ایالات متحده آمریکاست. این مسابقات در امریکا، برزیل و ژاپن بیش از دیگر کشورها گسترش پیدا کرده و طرفدار دارد.

برج ایفل (به فرانسوی: Tower Eiffel) برجی فلزی در میدان شان دو مارس و در کنار رود سن واقع در شهر پاریس است. برج ایفل که امروزه به عنوان نماد فرانسه شناخته می‌شود، پربازدیدترین بنای جهان و یکی از شناخته‌شده‌ترین بناها در جهان است.

ساخت برج ایفل در سال 1887 آغاز و در 31 مارس 1889 به پایان رسید. در آغاز برج ایفل برای نمایشگاه جهانی و به مناسبت صدمین سالگرد انقلاب فرانسه ساخته شد ولی پس از ساخت این بنا مورد قبول همگان واقع نشد و 300 نفر که در بین آنها می‌توان از امیل زولا، گی دو موپاسان، شارل گارنیه و هم چنین الکساندر دوما نویسنده شهیر فرانسوی نام برد، به ساخت آن شدیداً اعتراض نمودند.

نام برج ایفل از نام سازنده‌اش گوستاو ایفل گرفته شده است.                                                                                        مقدمه 

تا سال 1889 ستون یادبود واشنگتن به عنوان بلندترین سازه جهان شناخته می‌شد اما در این سال برج ایفل جاینشین آن شد.

برج ایفل به مدت 41 سال تا زمان بهره برداری از برج کرایسلر در نیویورک در سال 1930، به عنوان بلندترین برج جهان شناخته می‌شد.[1][2][3][4]

این برج هم اکنون بلندترین سازه موجود در شهر پاریس و چهارمین سازه بلند فرانسه است. در سال 2006 قریب 6?719?200 نفر از این برج دیدن کردند. با توجه به اینکه از ابتدای ساخت این برج تاکنون بیش از 200?000?000 نفر از این بنا دیدن کرده‌اند،[5] این بنا به عنوان پربازدید کننده‌ترین بنا در جهان شناخته می‌شود.

بلندی برج ایفل بادر نظر گرفتن آنتن تلویزیونی 24 متری بر فراز آن 325 متر می‌باشد و وزن تقریبی آن 7200 تن است. 1665 پله تا بالاترین نقطه برج ادامه دارند که البته پله‌های طبقه دوم به بالاترین نقطه برج به روی بازدیدکنندگان بسته است. ساختار این سازه به شکلی است که باز و بدون طبقه‌های میانی (به جز دو سطح) می‌باشد. یک سمت آن رودخانه سن و سمت دیگر البته کمی دورتر بنای گنبددار و زرینی دیده می‌شود که عمارت اینولید نام دارد و مقبره ناپلئون آنجاست.

رُبات دستگاهی الکترو-مکانیکی برای انجام وظایف گوناگون است. یک ماشین که می‌تواند برای عمل به دستورهای گوناگون برنامه‌ریزی گردد و یا یک سری کارهای ویژه انجام دهد. به ویژه آن دسته از کارها که فراتر از توانایی‌های طبیعی و سرشتی بشر باشند. این ماشین‌های مکانیکی برای بهتر به انجام رساندن کارهایی چون احساس کردن، دریافت نمودن و جابجایی اشیا یا کارهای تکراری مانند جوشکاری فراوری می‌شوند.

ربات، گماشته‌ای بصورت مکانیکی یا مجازی است. ربات‌های بدن‌نمای ساده و معمولاً تخیلی که در فیلم‌های قدیمی دیده می‌شد را در فارسی آدم‌آهنی نیز می‌نامند.                                                                                                                              ساختار ربات 

یک ربات معمولاً یک سیستم الکترومکانیکی می‌باشد که با حرکت یا ظاهرش مفهومی از خود یا از ارباب خود را انتقال می‌دهد. از جایی‌که واژه? «ربات» هم به ربات‌های فیزیکی و هم به ربات‌های مجازی اطلاق می‌شود، برای ربات‌های مجازی لفظ «بات» بکار برده می‌شود که معمولاً بصورت نمایندگان نرم‌افزاری[1] می‌باشند. اینکه چه دستگاهی دقیقاً توصیف کننده ربات است هنوز جای بحث دارد، ولی بطور کلی ربات‌ها باید چندین ویژگی شاخص داشته‌باشند مانند:

از مواد مصنوعی ساخته شده باشد.
قادر به درک محیط خود باشد.
بتواند در اشیای محیط خود تأثیر گذارد.
درجه‌ای از هوش داشته باشد، یا توانایی انتخاب بر اساس محیط را داشته باشد، یا بصورت کنترل خودکار برنامه‌ریزی مجدد شود.
قابل برنامه‌ریزی باشد.
هرگز جانشین حیوانات آزمایشگاهی نشود و از حیوانات دور نگهداری شود.

کاتالیزگر ابداعی توسط یک شیمیدان برجسته ایرانی با استقبال دانشمندان خارجی تاکنون در تحقیقات 50 مقاله ISI مورد استفاده قرار گرفته و بیش از 70 مورد ارجاع به مقاله‌ اولیه سنتز این کاتالیزگر صورت گرفته است.

دکتر محمد علی زلفی گل، استاد شیمی دانشگاه بوعلی سینا و یکی از 11 دانشمند بین‌المللی ایران پیرامون دستاورد پژوهشی خود به خبرنگار «پژوهشی» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) گفت: کاتالیزگر سیلیکا سولفوریک اسید حاوی  سولفوریک اسیددر بستر سیلیکاست. در این کاتالیزگر بر خلاف سایر کاتالیزگرهای معمول با جذب شیمیایی سیلیکا توسط  سولفوریک اسید پیوند برقرار شده است.

به گفته وی، این کاتالیزگر که از مشتقات سولفوریک اسید محسوب می‌شود دارای خاصیت‌هایی به مثابه اسید سولفوریک جامد است.

دکتر زلفی گل خاطر نشان کرد: از کاتالیزگر سیلیکا سولفوریک اسید می‌توان در واکنش‌های شیمیایی که نیاز به کاتالیزور اسیدی دارند استفاده کرد. از دیگر برتر‌های این کاتالیزگر نسبت به سایر کاتالیزگرها می‌توان به پایداری ، عدم حلالیت در تمامی حلال‌ها و قابلیت بازیافت آن اشاره کرد.

استاد تمام دانشگاه بوعلی سینا تصریح کرد: هنگام استفاده از سیلیکا سولفوریک اسید در شرایط ناهمگن (هتروژن) می‌توان عمل جداسازی محصول را ساده و با راندمان و خلوص بالا انجام داد.

دکتر زلفی گل در گفت و گو با ایسنا، افزود: از این کاتالیزگر می‌توان در سنتز ترکیبات مهمی مانند هیتروسیکل‌ها و به طور کلی برای ساخت بسیاری از داروها و ترکیبات آلی استفاده کرد.

از نظر علمی، آهک همان اکسید کلسیم است که از حرارت دادن شدید سنگ آهک (کربنات کلسیم طبیعی) به دست می‌آید.
نگاه اجمالی
آهک و گچ از جمله موادی هستند که کارایی آنها از دوران باستان، توسط بشر شناخته شده است و از آنها در ساختن انواع بناها، استفاده می‌شد.  موادی مانند آهک، ساروج و سیمان برای اتصال محکمتر قطعات سنگ و یا چوب بکار گرفته می‌شد.

مفاهیم آهک مرده و آب آهک

هر گاه بر روی اکسید کلسیم (آهک زنده) آب ریخته شود، بر اثر واکنش با آب، گرما ایجاد می‌کند که موجب بخار شدن قسمتی از آب می‌شود.  در این عمل آهک بر اثر جذب آب، متورم شده، سپس به صورت گرد سفیدی در می‌آید که اصطلاحاً «آهک مرده» نامیده می‌شود، (زیرا در تماس با آب، دیگر واکنشی از خود نشان نمی‌دهد) و این عمل را شکفته شدن آهک نیز می‌گویند.  

هر گاه مقداری آب به آهک مرده اضافه شود، به شیر آهک تبدیل می‌شود که اگر آن را صاف کنیم، محلول زلالی که در حقیقت محلول سیرشده هیدروکسید کلسیم در آب است، حاصل می‌شود که به آب آهک موسوم است.  آب آهک کاربردهای بسیاری در صنایع شیمیایی دارد.  مثلاً در تهیه هیدروکسید سدیم، آمونیاک، هیدروکسید فلزات، پرکلرین و به ویژه در استخراج منیزیم از آب دریا بکار می‌رود.  

انواع آهک :معمولاً از سه نوع آهک در کارهای ساختمانی استفاده می‌شود.  

آهک چرب یا پر قوه
این نوع آهک، حدود چهار درصد ناخالصی همراه دارد و مهمترین ویژگی آن این است که در تماس با آب به شدت شکفته می‌شود و حجم آن تا حدود 5/2 برابر مقدار اولیه‌اش افزایش می‌یابد.  مخلوط آن با شن در تماس با گاز کربنیک به سرعت خود را می‌گیرد و سفت می‌شود (به مدت 15 روز در مجاورت هوا)، از اینرو، آهک چرب را آهک هوایی نیز می‌گویند.  

آهک‌های کم قوه
این نوع آهک از سنگ آهک‌هایی که 5 تا 6 درصد آهک دارند، تولید می‌شود و ناخالصی‌های عمده آن را اکسید آهن (II) (گل اخری)، اکسید سیلیسیم (سیلیس) و اکسید آلومینوم (آلومین(تشکیل می‌دهد.  از ویژگیهای این نوع آهک آن است که به کندی شکفته می‌شود و ملات حاصلاز مخلوط آن با شن، به آرامی‌ در هوا سفت می‌شود.  

آهک‌های آبی

این نوع آهک، معمولاً از سنگ آهک‌هایی که حدود 6 تا 22 درصد گل رس دارند، تهیه می‌شود.  از ویژگیهای مهم این نوع آهک آن است که دور از هوا و حتی در زیر آب، به آهستگی سفتمی‌شود، در تماس با آب خیلی شکفته می‌شوند و با آب خمیر کم چسب تولید می‌کند.  بطورکلی، می‌توان این نوع آهک‌ها را حد واسط بین، آهک‌های هوایی و سیمان دانست.  

روشهای تهیه آهک‌

روش تهیه کلی آهک، همان حرارت دادن سنگ آهک (کربنات کلسیم) تا دمای 1000 تا 1200 درجه سانتیگراد است.  البته، هر چه دما بالاتر باشد و گاز دی‌اکسیدکربن حاصل، بهتر از محیط خارج شود، عمل تجزیه سنگ آهک بهتر صورت می‌پذیرد.  اما بطور کلی، تهیه انواع آهک متفاوتاست که در اینجا به چند نمونه اشاره می‌شود.  

تهیه آهک معمولی
برای تهیه این نوع آهک، از کوره‌های ثابت و غیره پیوسته یا از کوره‌های مکانیکی استفاده می‌شود.  

کوره‌های ثابت و غیر پیوسته
در این کوره‌ها که به روش سنتی کار می‌کنند، خرده‌های سنگ آهک را در اندازه‌های تقریبی 10 سانتیمتر روی هم می‌چینند و سطح آن را با کاه گل می‌پوشانند.  سپس از قسمت پایین با کمک سوخت (بوته، چوب، زغال یا نفت سیاه) تا دمای 1000 درجه سانتیگراد به آن گرما می‌دهند، پس از زمان معینی گرما دادن را قطع کرده، بعد از آنکه کوره سرد شد، آهک زنده حاصل را خارج می‌کنند (چون در زمان خالی کردن، آهک کوره کار نمی‌کند، از اینرو، آن را کوره ثابت و غیر پیوسته می‌گویند(.  

کوره‌های مکانیکی و پیوسته
این کوره‌ها نیز انواع مختلف دارند.  "کوره آلبرگ" که در قسمت پایین آن، شبکه فلزی ضخیمی ‌تعبیه شده است و بر روی آن مخلوط زغال (به عنوان سوخت) و سنگ آهک را قرار می‌دهند.  گرمای سوختن زغال دمای کوره را بالا می‌برد و سنگ آهک را تجزیه و به آهک تبدیل می‌کند.  آهک حاصل از پایین شبکه فلزی و گاز دی‌اکسیدکربن نیز از بالای کوره خارج می‌شود.  عیب عمده استفاده از این نوع کوره آن است که مقداری خاکستر زغال در آهک وارد می‌شود.  بازدهی این روش بین 12 تا 14 تن آهک در روز است.  

کوره شماتولا
 این کوره شبیه کوره آلبرگ است، با این تفاوت که قسمت آتشدان آن در خارج از محفظه کوره قرار دارد و از اینرو، عیب مخلوط شدن آهک با خاکستر زغال را ندارند.  

کوره‌های گردان
 این کوره‌ها مشابه کوره پخت سیمان هستند.  بازدهی این نوع کوره‌ها از انواع دیگر بالاتر است.  

مرحل تهیه آهک‌های آبی

برای تهیه این نوع آهک مراحل زیر به ترتیب انجام می‌گیرد.  

تجزیه سنگ آهک

در این مرحله، به روشی که برای تهیه آهک گفته شد، عمل می‌شود.  با این تفاوت که سنگ آهک انتخاب شده باید مقدار قابل ملاحظه‌ای خاک رس همراه داشته باشد.  

شکفته کردن

در این مرحله با دقت و مهارت کافی، آن اندازه آب به آهک زنده اضافه می‌شود که فقط اکسید کلسیم هیدراته شود و سیلیکات‌ها و آلومینات کلسیم آب جذب نکنند و به صورت بلورهای هیدراته در نیایند.  برای این منظور اضافه کردن آب را باید در دمای 250 تا 400 درجه سانتیگراد انجام داد، زیرا در این دما، سیلیکات‌ها، آب جذب نمی‌کنند.  

الک کردن

آهک را پس از شکفته شدن باید از الکهای ویژه‌ای عبور داد و بر اساس اندازه ذرات، آن را به صورتزیر دسته‌بندی کرد:

آهک سبک : که نرم‌ترین قسمت آن است و درجه خلوص آن نیز بالا است.  

آهک هیدرولیک معمولی : که از الک رد نشده است و باید آن را دوباره آسیاب و بوجاری کرد.  

آهک‌های سنگین : که دانه‌های آنها دارای ماهیت سیمان است و مقدار سیلیکات آن زیاد است.  

نخاله آهک : شامل سنگ آهک‌های نپخته است که در برابر آب شکفته نمی‌شود و حاوی مقدار زیادی سیلیکات است.  

کاربردهای مهم آهک

آهک کاربردهای زیادی در کارهای ساختمان‌سازی و تهیه فرآورده‌های صنعتی و شیمیایی دارد که به بسیاری از آنها اشاره می‌کنیم:

تهیه ظرفهای چینی : چینی‌ها در واقع از انواع سرامیک محسوب می‌شوند و به دو دسته چینی‌های اصل یا چینی‌های سخت و چینی‌های بدلی تقسیم می‌شوند.  

تهیه شیشه‌های معمولی : عمدتا شامل سیلیس، کربنات کلسیم (یا آهک)، کربنات سدیم و زغال کک است.  

تهیه سیمان : در ابتدا از سنگ آسیاب برای پودر کردن مخلوط و از کوره‌های ثابت استفاده می‌شد.  

تهیه ساروج : ساروج یا ملات، مخلوطی از آهک، ماسه و آب است که بر خلاف سیمان در داخل آب خود را نمی‌گیرد و سفت نمی‌شود، ولی در مجاورت هوا به علت جذب گاز دی‌اکسیدکربن و تشکیل سنگ آهک، به تدریج سفت می‌شود.  

در قندسازی : می‌توان از ریشه گیاه چغندر، قند استخراج کرد.  

در دباغی پوست : قبل از دباغی پوست باید عملیات آماده‌سازی را، به منظور حذف ضایعات باقیمانده بر روی پوست، بر روی آن انجام داد.  

مواد منفجره موادی هستند که از نظر شیمیایی ناپایدار هستند و در صورت آغاز فرایند انفجار، با سرعت زیاد منبسط می‌شوند و حجم زیادی گاز و گاهی نور و صدای زیاد تولید می‌کنند. این آزادشدن گاز به نوبه? خود می‌تواند باعث پرتاب شدن قطعات و اشیاء اطراف و تبدیل شدن آن‌ها به ترکش شود.

هر ترکیب انفجاری از دو بخش اکسید کننده و سوخت تشکیل شده‌است. هر ماده? سوختی، در حرارت مناسب و در کنار اکسیژن آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسید کننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند.

ماده منفجره ترکیب شیمیایی یا مخلوط مکانیکی است. هر ماده سوختنی قابل انفجار است اگر این شرایط فراهم شود

1. اکسیژن به اندازه کافی باشد.
2. امکان ترکیب سریع اکسیژن با ماده سوختنی فراهم باشد.

تاریخچه

شکستن سنگ با استفاده از مواد منفجره از ابتدای قرن 17 و هم‌زمان با ساخت باروت، شروع شد. تی.جی پلانز در سال 1813 نیترو سلولز را ساخت. در سال 1767 آلفرد نوبل برای سادگی حمل نیترو گلیسیرین آن را جذب دیاتومیت کرد و جسمی پلاستیکی شامل 75 درصد نیترو گلیسیرین بدست آمد. این ماده می‌تواند تا سه برابر وزن خود، نیترو گلیسیرین جذب کند و محصول آن «Guhar Dynamite» نامیده شد. دینامیت برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی نیرو است در سال 1875 آلفرد نوبل نوعی دینامیت از ژلاتین انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از 92 درصد نیترو گلیسیرین و 8 درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال 1879 از مخلوط کردن نیترات سدیم و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف‌تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده‌اند. مواد منفجره اکسیژن مایع در 1895 ساخته شد و نیترات آمونیوم بعنوان ماده منفجره در سال 1876 تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع بعنوان ماده منفجره صنعتی از سال 1955 میلادی متداول شد. در سال 1920 از اختلاط دی نیترو گلیکول به دینامیت‌ها از انجماد آنان جلوگیری شد. در دهه‌های 1950 و 1960 مواد منفجره ژله‌ای و در دهه‌های 1960 و 1970 مواد منفجره امولیسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.

ویژگی‌های مواد منفجره

تفاوت ترکیب‌های انفجاری و مواد منفجره در ویژگی‌های مختلف آنان است.

• حساسیت
• سرعت انفجار
• قدرت انفجاری
• چگالی
• رطوبت
• آتش‌گیری
• سمیت

چند ماده منفجره

• تی‌ان‌تی (TNT)
• باروت
• دینامیت
• سمتکس
• پینتریت (پتن)
• نیترات آمونیوم (AN)
• آنفو (ANFO)
• هیکسوژن
• نیتروگلیسیرین (NG)
• نیترو استارچ
• پروکسید استون
• سی4
• نیترات اوره
• فلومینات جیوه
• فلومینات نقره
• استیفنات سرب
• ازتور سرب
• ازتور نقره
• دی آزودی نیتروفنل (DDNP)
• تتراسن
• پرکلرات آمونیوم
• گلیکول دی نیترات (GDN)
• پنتا اریتریتول تترا نیترات (PETN)
• سیکلونیت (RDX)
• دی آزودی نیتروفنل
• دی نیترور سور سینات سرب
• اکسیژن مایع (LOX)

کاربرد

• راه سازی، تونل سازی، بهره‌برداری از معادن، سد سازی، صنایع نظامی، آتش بازی

نتوان لاووازیه
متولد	26 اوت 1743 پاریس
مرگ	8 مه 1794 پاریس
ملیت	فرانسوی
رشته فعالیت	شیمی و اقتصاد
دلیل شهرت	کاشف اکسیژن
دین	کاتولیک رومی

[1] آنتوان لوران لاووازیه (به فرانسوی: Antoine-Laurent de Lavoisier) (1743-1794) دانشمند فرانسوی و بنیان‌گذار شیمی نوین بود. وی نخستین کسی بود که ترازو را جهت سنجش و تحقیق در فعل و انفعالات شیمیایی در آزمایشگاه وارد عمل کرد و تجربه و سنجش توأم با نتیجه‌گیری صحیح را پایه و اساس این علم قرار داد.

زندگی

در 26 اوت 1743 در پاریس از پدر و مادری ثروتمند و مرفه زاده شد. او زیر نظر استادانی قابل نجوم و گیاه‌شناسی و شیمی و زمین‌شناسی را به خوبی فرا گرفت. پس از اتمام دوره? حقوق بار دیگر به علوم گرایید و 3 سال بعد در آن هنگام که جوانی 25 ساله بود به عضویت فرهنگستان سلطنتی علوم برگزیده شد.

فعالیت‌های علمی

قبل از او دانشمندان شیمی در مورد سوختن، عقیده داشتند که هر جسم سوختنی دارای ماده‌ای است نامرئی به نام «فلوژیستن» و چون جسم مشتعل شود این ماده از آن خارج می‌شود. هر چه جسم بیشتر قابل اشتعال باشد مقدار بیشتری از این ماده در بردارد و شعله همان فلوژیستن است که از جسم متصاعد می‌گردد. به موجب این نظریه قدما معتقد بودند که وقتی جسمی در هوا می‌سوزد سبک‌تر می‌شود زیرا ماده فلوژیستن آن خارج می‌گردد. این نظریه نادرست سراسر قرن 18 را به کلی مسموم ساخته بود و حتی دانشمندان بزرگ نیز بدان اعتقاد داشتند چنانکه پریستلی هنگامی که گاز اکسیژن را برای نخستین بار تهیه نمود آن را «هوای بدون فلوژیستن» نام نهاد.

لاوازیه امکان درک و شناخت عناصر گازی شکل را فراهم کرد. در دوران سلطه نظریه آتش‌زایی (نظریه‌ای که در بالا ذکر شد) وسایل تجربی زیادی فراهم آمده بود که سبب دگرگونی‌های انقلابی در شیمی شدند. بیشترین اعتبار این تحولات مدیون زحمات لاووازیه‌است که درک درستی از اکسیژن را میسر کرد. انگلس نوشت که:

لاووازیه می‌توانست نقطه مقابل و ضد فلوژیستون افسانه‌ای را در اکسیژنی که پریستلی به دست آورده بود بیابد و در نتیجه قادر بود کل نظریه آتش‌زایی را از پا درآورد اما این کار نمی‌توانست نتایج تجربی حاصل از پذیرفتن آتش‌زاها را از بین ببرد. برعکس آن نظریات پا برجا بودند و فقط ترتیب بیانشان وارونه شده بود و از کلمه فلوژیستیک به عباراتی که اکنون در زبان شیمی اعتبار دارند برگردانده شده بود و بنابراین اعتبارشان حفظ شده بود.

راه لاووازیه برای کشف اکسیژن خیلی مستقیم‌تر از راه دیگر هم‌عصرانش بود. در آغاز این دانشمند فرانسوی نیز گرایش به نظریه آتشزایی داشت ولی هر چه بیش‌تر پیش می‌رفت، بیشتر از آن نظریه کناره می‌گرفت. در اول نوامبر سال 1772 شرح تجربیاتش در زمینه احتراق ترکیبات مختلف در هوا را به این ترتیب پایان بخشید که گفت: وزن همه مواد و از جمله فلزات بر اثر احتراق و سوختن افزایش می‌یابد. نظر به اینکه چنین واکنش‌ها نیاز به مقدار زیادی هوا داشتند. لاووازیه نتیجه‌گیری دیگری هم کرد و گفت: هوا مخلوطی از گازهای با خواص گوناگون است که در حین سوختن مواد، قسمتی از آن با ماده سوزنده ترکیب می‌شود. در آغاز لاووازیه این جزء از هوا را مشابه هوای ثابت بلاک تلقی کرد ولی به زودی متوجه شد که آن قسمت از هوا که با مواد در هنگام سوختن ترکیب می‌شود مناسب‌ترین جزء هوا برای تنفس است به این ترتیب لاووازیه رو در روی اکسیژن قرار گرفت ولی از اعلام کشف گاز جدید خودداری کرد چون می‌خواست چند تجربه تکمیلی انجام دهد.

در اکتبر سال 1774 پریستلی کشف خود را به لاووازیه گزارش کرد و این گزارش مفهوم واقعی کشف لاووازیه را برای خودش روشن کرد وی بلافاصله به تجربه با اکسید قرمز جیوه که مناسبترین مولد اکسیژن بود پرداخت. در آوریل 1775 لاووازیه گزارشی تحت عنوان یادداشتی درباره طبیعت ماده‌ای که هنگام سوختن فلزات با آن‌ها ترکیب می‌شود و سبب افزایش وزن تولید شده می‌شود، به آکادمی علوم فرانسه داد.

در واقع این کشف اکسیژن بود. لاووازیه نوشت که این نوع هوا را پریستلی و شیل و خودش تقریباٌ به طور هم‌زمان کشف کرده‌اند. ابتدا وی آن را مناسب‌ترین هوا برای تنفس نامید ولی بعد نامش را هوای زندگی بخش یا توان‌بخش گذاشت.

به این ترتیب ملاحظه می‌شود که لاووازیه با درکی که از طبیعت اکسیژن کرده بود تا چه اندازه بر هم‌زمانانش پیشی گرفت. در مرحله بعدی دانشمند مزبور به این نتیجه رسید که مناسب‌ترین هوا برای تنفس یکی از مواد بنیانی در ساخت اسیدهاست یعنی مهم‌ترین قسمت همه اسیدهاست. بعدها معلوم شد که این اعتقاد اشتباه بوده‌است (وقتی اسیدهای بدون اکسیژن هالوژنه تهیه شدند). ولی در سال 1779 لاووازیه اندیشید که این خاصیت را در نام گاز کشف شده بگنجاند و از آن پس این عنصر را اکسیژن نامید که از کلمه یونانی به معنی «اسیدساز» گرفته شده‌است. انگلس نوشته‌است:

پریستلی و شیل بدون اینکه بدانند دست روی اکسیژن گذاشته‌اند، آن را تهیه کردند و گر چه لاووازیه همان گونه که بعدها اعتراف کرده‌است اکسیژن را هم‌زمان و مستقل از آن دو نفر تهیه نکرده بود، با توجه به این که آن دو نفر نمی‌دانستند چه چیزی را تهیه کرده‌اند لاووزایه را باید کاشف اکسیژن شناخت.

درگذشت

از جمله خطراتی که که جان لاووازیه را به مخاطره انداخت و بیشتر جنبه سیاسی داشت، هنگام انقلاب کبیر فرانسه در سال 1789 یعنی در آن هنگام که انقلابیون زمام امور پاریس را در دست داشتند رخ داد. لاووازیه رساله معروفی درباره اقتصاد سیاسی موسوم به ثروت‌های زیرزمینی فرانسه به رشته تحریر درآورد. این کتاب یکی از مهم‌ترین کتبی است که در مبحث اقتصاد نوشته شده‌است. سرانجام آنتوان لاووازیه در سال 1794 در حالی که 51 سال داشت در دادگاه انقلابی به ریاست ژان باتیست کوفن هال به جرم خیانت به ملت همراه چند تن دیگر تسلیم تیغه گیوتین شد.

پس از مرگ لاووازیه لاگرانژ گفت: تنها یک لحظه وقت آنان برای بریدن آن سر صرف شد و شاید یک‌صد سال زمان نتواند سر دیگری همانندش بوجود آورد.