کوه اورست
اورست از کالا پاتهار در نپال
جغرافیا
ارتفاع	8?848متر (29?028 پا)
مکان	نپال و چین (تبت)
ارتفاع نسبی	8?848 متر (29?028 پا)
مختصات	‏31″ 55′ 86°شرقی ‏17″ 59′ 27°شمالی
کوهنوردی
نخستین صعود	29 مه, 1953، به وسیله ادموند هیلاری و تنزینگ نورگای
مسیر	گردنه جنوبی (South col) (نپال)
فهرست‌بندی	هشت هزار متری‌ها

کوه اورست با نام نپالی ساگارماتا (??????? به معنی سر آسمان) و نام تبتی کومولانگما بلندترین کوه کره زمین است. ارتفاع قله آن از سطح دریا معادل 8?848 متر (29?029 پا) می‌باشد. این کوه در رشته کوه‌های هیمالیا در مرز منطقه ساگارماتای نپال و تبت در کشور چین قرار گرفته‌است.

در سال 1856، در طرح نقشه‌برداری مثلثاتی بزرگ هند، برای اولین بار ارتفاع قله اورست –که در آن زمان با نام قله 15 شناخته می‌شد- به مقدار 8?840 متر گزارش شد. در سال 1865، نام انگلیسی رسمی اورست توسط انجمن سلطنتی جغرافیا بنابر توصیه‌نامه اندرو واگ، رئیس وقت ممیزی بریتانیا در هندوستان انتخاب شد. واگ نمی‌توانست یک نام محلی و عمومی را پیشنهاد کند، چرا که در آن زمان امکان دسترسی افراد بیگانه به تبت و نپال وجود نداشت. با این حال، نام چامولونگما برای قرون متمادی در میان تبتی‌ها و نپالی‌ها رایج بود.

قله اورست توجه بسیاری از کوه‌نوردان در تمام رده‌ها را جلب کرده‌است. از کوه‌نوردان حرفه‌ای و مجرب تا کوه‌نوردان مبتدی که مایل به پرداخت مبالغ قابل توجهی هستند تا توسط کوه‌نوردان حرفه‌ای راهنمایی شوند و صعودی کامل و موفقیت‌آمیز را رقم بزنند. با وجودی که مسیر استاندارد صعود این کوه، حاکی از عدم احتیاج به تجهیزات و حربه‌های حرفه‌ای و دشوار است (صعود به قله‌های هشت‌هزار متری دیگر از قبیل کی2 و نانگا پاربات بسیار دشوارتر می‌باشد.)، عوامل خطر آفرین طبیعی از قبیل بیماری ارتفاع، بادهای شدید و آب و هوای نامطلوب نیز وجود دارند. تا انتهای فصل کوه‌نوردی سال 2007، 3?679 صعود به قله از سوی 2?436 نفر انجام گرفت. بر طبق آمار ثبت شده، اورست جان 210 نفر را گرفته‌است که علاوه بر آن هشت نفر نیز بر اثر طوفانی شدید در سال 1996 جان خود را از دست دادند. همچنین شرایط نابه‌سامان ناحیه مرگ باعث می‌شود سقوط افراد باعث از بین رفتن آنها شود.

شناسایی بلندترین قله? جهان

در سال 1808، کشور بریتانیا طرح نقشه‌برادری مثلثاتی بزرگ هند را به منظور شناسایی مکان و نام‌های بلندترین کوه‌های جهان آغاز نمود. در ابتدا تیم نقشه‌برداری با حمل یک تئودولیت (دوربین نقشه‌برداری) غول پیکر 500 کیلویی (که برای حمل آن احتیاج به 12 نفر بود) رفته رفته به سمت شمال حرکت کردند تا ارتفاعات را تا حد امکان اندازه‌گیری کنند. تیم مذکور سرانجام در دهه1830 به دامنه‌های رشته کوه‌های هیمالیا رسید. با این وجود کشور نپال به علت داشتن سوءظن تجاوز سیاسی و دیگر احتمالات موجود از ورود تیم بریتانیایی به این کشور جلوگیری کرد. همچنین تمام تلاش‌ها و درخواست‌های تیم نقشه‌برداری با شکست مواجه شد.

نام‌گذاری

نام تبتی کوه اورست، چومولونگما یا کومولانگما (مادر مقدس) است که برگردان لغوی آن به چینی ژومولانگما فنگ (چینی ساده: ?????؛ چینی باستانی: ?????) که اشاره به مادر زمین دارد می‌باشد. ترجمه? چینی آن شنگمو فنگ (چینی ساده: ???؛ چینی باستانی: ???) است که اشاره به مادر مقدس دارد. با توجه به گزارش‌های انگلیسی در میانه? قرن نوزدهم، نام محلی آن در دارجیلنگ، دئودونگا به معنی کوه مقدس گزارش شده‌است.

در سال 1865، انجمن سلطنتی جغرافیا نام رسمی این کوه را پس از پیشنهاد آندرو واگ، رئیس وقت ممیزی بریتانیا در هند برگزید. واگ این نام را به یادبود سر جرج اورست انتخاب کرد. هرچند تلفظ امروزی نام این کوه (اورست) متفاوت با تلفظ نام سر جرج اورست (ایورست) می‌باشد.

در اواخر قرن نوزدهم بیشتر نقشه‌کشان به اشتباه دچار این باور بودند که نام محلی این کوه «گاریسانکار» می‌باشد. این اشتباه نتیجه? سردرگمی در ناحیه? دیدی بود که اورست و گاری‌سانکار را در یک راستا قرار می‌داد. بعدها این اشتباه از زاویه? دید کاتماندو اصلاح گشت.

در اوایل دهه? 1960، دولت نپال نام رسمی ساگارماتا را بر کوه اورست نهاد. این نام پیشتر به کار نرفته بود، در حالی که ساکنان محلی عموماً آن را با نام چومولونگما می‌شناختند. دولت نپال برنامه‌ای برای یافتن نامی نپالی برای کوه معین کرد. چرا که نام شارپا/تبتی چومولونگما به علت مغایرت با طرح نپالیزه کردن این کشور قابل قبول نبود.

در سال 2002، روزنامه پیپلز دیلی مقاله‌ای منتشر کرد که در آن با ادامه استفاده نام انگلیسی این کوه در غرب مخالفت کرده بود. این مقاله متذکر شده بود نام چینی این کوه که از 280 سال پیش در نقشه‌های چینی آورده شده بود نسبت به نام انگلیسی آن ارجحیت دارد.

به همین علت، تیم می‌بایست مشاهدات خود را از ترای، منطقه‌ای مشرف و موازی با رشته‌کوه هیمالیا ادامه دهد. شرایط این منطقه به علت وجود باران‌های سیل‌آسا و مالاریا بسیار دشوار بود، به طوری که سه نقشه‌بردار بر اثر مالاریا جان خود را در حالی از دست دادند که دو تن دیگر به علت ناتوانی‌های جسمی مجبور به استراحت بودند.

اندازه‌گیری

در سال 1856 اندرو واگ ارتفاع قله? اورست (بعدها با نام قله 15) را 8?840 متر گزارش کرد که این مقدار پس از چند سال محاسبه بر روی مشاهدات جمع‌آوری شده توسط طرح نقشه‌برداری مثلثاتی، گزارش شد.

اخیراً ارتفاع این کوه، 8?848 متر شناخته شد، با این حال مقداری اختلاف در اندازه‌گیری همواره وجود دارد. در نهم اکتبر 2005، پس از چند ماه اندازه‌گیری و محاسبه، سازمان ملی نقشه‌برداری جمهوری خلق چین، رسماً ارتفاع این کوه را 8?844?43 متر ± 0?21 متر گزارش کرد. این سازمان مدعی است که این مقدار، دقیق‌ترین و جامع‌ترین مقداری بوده که در طول تاریخ برای این کوه گزارش شده. این ارتفاع بر اساس بلندترین نقطه? صخره و بدون محاسبه? ارتفاع برف و یخی است که روی آن را پوشانده. همچنین تیم چینی توده‌ای از یخ و برف به عمق سه متر اندازه‌گیری کردند که با اضافه کردن آن به ارتفاع اندازه‌گیری شده، همان مقدار محاسبه شده قبلی یعنی 8?848 متر به دست می‌آمد. تغییر ضخامت این توده در طول زمان، باعث این می‌شود که هیچ‌گاه نتوان ارتفاعی قطعی برای آن تعیین نمود.

ارتفاع 8?848 متر برای اولین بار توسط یک پروژه? نقشه‌کشی هندی در سال 1955 در فاصله‌ای نزدیک‌تر به کوه و با استفاده از تئودولیت‌ها تهیه و تعیین گشت. سپس این مقدار متعاقباً توسط اندازه‌گیری یک تیم چینی در سال 1975 تأیید شد. در هر دو پروژه، ارتفاع کلاهک برفی نیز علاوه بر بلندترین نقطه? صخره‌ای اندازه‌گیری شده بود. در مه 1999، هیئتی اعزامی به رهبری بردفورد واشبورن، یک واحد جی پی اس را بر روی سطح بستر صخره‌ای قرار دادند که این محاسبه ارتفاع 8?850 متر به علاوه? 1 متر سطح کلاهک برفی نشان داد. با این حال هیچ یک از این مقادیر توسط دولت نپال به رسمیت شناخته نشده و این مورد بارها در جایگاه‌های مختلف ذکر شده‌است.

نقشه‌ای حاوی جزئیات زیاد (با مقیاس 1:50?000) از منقطه? خومبو و بخش جنوبی کوه اورست توسط اروین اشنایدر، عضو تیم اعزامی جهانی صعود هیمالیا در سال 1955 تهیه شد. همچنین برجسته‌نگاری پرجزئیات‌تری از منطقه? اورست توسط بردفورد واشبورن در اواخر دهه? 1980 با استفاده از شیوه? عکاسی هوایی گسترش‌یافته تهیه شد.

چنین تصور می‌شود که حرکات صفحه‌های پوسته? زمین سبب افزایش طول قله و جابه‌جایی آن به سمت شمالشرق می‌شود. گزارش‌های حاصل از دو محاسبه نشان می‌دهد که آهنگ تغییرات به صورت 4 میلیمتر افزایش ارتفاع و 3-6 میلیمتر حرکت به سمت شمالشرق در سال است، اما دیگر محاسبات حاکی از آن است که جابه‌جایی بیشتر از این مقدار (27 میلیمتر) بوده و حتی کاهش ارتفاع نیز پیشنهاد شده‌است.

به نظر می‌رسد که منطقه? کوه اورست و در واقع رشته‌کوه هیمالیا متحمل ذوب یخ در طی گرم‌شدن زمین است.

مقایسه‌ها

اورست کوهی است که قله? آن بیشترین ارتفاع از سطح آب‌های آزاد را داراست. با این حال کوه‌هایی دیگری نیز وجود دارند که مدعی لقب «بلندترین قله‌های زمین» هستند. کوه مانو کیا در هاوایی، کوهی است که اگر ارتفاع آن از پایه? آن اندازه‌گیری شود، بلندترین قله? زمین خواهد بود؛ ارتفاع آن از پایه به 10?200 متر می‌رسد، با وجودی که تنها 4?205 متر از آن بالاتر از سطح دریا می‌باشد.

همچنین به دلیل شکل خاص کره زمین، شعاع کره زمین در استوا بیشترین مقدار است. آتشفشان چیمبورازو در اکوادور، آمریکای جنوبی فقط یک درجه با استوا فاصله دارد در حالیکه این مقدار برای اورست (بلندترین قله جهان) 28 درجه است. فاصله قله چیمبورازو از مرکز زمین 6,384.4 کیلومتر است و این فاصله برای اورست 6,382.3 کیلومتر است که دقیقا 2,168 متر از اورست بیشتر است. <منبع: ویکی پدیا انگلیسی>

مسیرهای صعود

کوه اورست دارای دو مسیر اصلی صعود است که یکی در دامنه? جنوبی در نپال و دیگری در دامنه? شمالی در تبت قرار دارد. همچنین تعداد زیادی مسیرهای فرعی که استفاده? کمتری از آنها می‌شود. در بین این دو مسیر، مسیر جنوبی آسان‌تر بوده و بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این مسیر همچنین، مسیر صعود ادموند هیلاری و تنزینگ نورگای (اولین صعود موفق به قله در سال 1953) است. همچنین این مسیر، اولین مسیر از بین پانزده مسیری بود که تا سال 1996 برای صعود به قله شناخته شده بودند.

بیشتر اعزام‌ها قبل و در طول ماه می‌وقبل از فصل تابستان و بادهای موسمی انجام می‌گیرد. هنگامی که فصل بادهای موسمی رفته‌رفته فرا رسد، تغییرات به وجود آمده، از سرعت تندباد که به سمت شمال می‌وزد می‌کاهد. صعودهایی که بعضاً در فصول بعد از بادهای موسمی و در سپتامبر و اکتبر، هنگامی که تندبادها مجدداً به سمت شمال شروع به وزش می‌کنند، سخت‌تر خواهند بود. چرا که برف‌های باقی‌مانده از ابرها و بادهای موسمی و همچنین توده‌های هوایی با پایداری کمتر، آخرین توان خود را در این ناحیه تخلیه می‌کنند.

مسیر جنوبی

صعود از طریق مسیر جنوبی با عزیمتی به پایگاه اصلی در ارتفاع 5?364 متری آغاز گشت.

صعودها

اولین صعود بدون استفاده از کپسول اکسیژن

در 8 مه 1978، رینولد مسنر (ایتالیا) و پیتر هابلر (اتریش) اولین صعود بدون استفاده از کپسول اکسیژن را از طریق مسیر جنوبی رقم زدند. در 20 آگوست 1980، مسنر برای اولین بار در تاریخ، به تنهایی قله? اورست را بدون استفاده از کپسول اکسیژن و هرگونه پشتیبانی از مسیر سخت‌تر شمالی فتح نمود. او سه روز متوالی پس از شروع حرکتش از کمپ خود در ارتفاع 6?500 متری زمان برای رسیدن به قله وقت صرف کرد.

فرود بالگرد

در 14 مه 2005، خلبان فرانسوی، دیدیر دلساله، یک فروند بالگرد Eurocopter AS 350 B3 را بر فراز قله? اورست فرود آورد و پس از حدود 4 دقیقه مجدداً پرواز کرد. بر همین اساس، دلساله رکورد فرود و پرواز در بلندترین ارتفاع را نصیب خود کرد.

درآمدها

کوه‌نوردان منبع کسب درآمد توریستی قابل توجهی برای کشور نپال هستند. دولت این کشور تمامی کوه‌نوردان را مستلزم به پرداخت مبلغ زیادی برای دریافت جواز صعود می‌کند که این مبلغ چیزی در حدود 25 هزار دلار آمریکا به ازای هر نفر می‌باشد.